Komen er in de moderne Europese literatuur even vaak verwijzingen voor naar de populaire dierenverhalen Van den vos Reynaerde en Reynaerts historie als we graag aannemen? In de Nederlandse literatuur zijn de sporen vrij gemakkelijk te traceren, maar geldt dat ook voor de literaturen die het Nederlandse taalgebied omgeven? Behalve rechtstreekse of ironische verwijzingen naar de matière renardienne' vormen de dierenpersonages zelf een vruchtbaar uitgangspunt om de overlevingskracht van deze traditie na te gaan. Dit boek is opgevat als een zoektocht naar verwante (dieren)figuren in de binnen- en buitenlandse letteren, in oudere en jongere teksten, in proza en poëzie. Daarbij wordt een universum doorkruist waarvande diagonalen lopen van Portugal (José Saramago) tot Finland (Arto Paasilinna) en van Groot-Brittannië (D.H. Lawrence, Blake Morrison) tot Turkije (Orhan Pamuk). Op het virtuele snijpunt van beide lijnen vinden we de Reynaert en zijn talloze bewerkingen terug. Hoewel het intussen gemeengoed is om de middeleeuwse vos te zien als de incarnatie van het kwaad, breekt de auteur tevens een lans voor de empathische kant van de vossenfiguur, die na eeuwen nog steeds even raadselachtig als ongrijpbaar blijft.